Wie Staat Centraal?

Waarom is het voor sommige mensen toch zo moeilijk om af te stemmen op de ander? Om iemand anders’ perspectief in te nemen? Het leven is zo simpel als je dat doet en met name in de zorgverlening. Als je zorg verleent vanuit afstemming dan loop je tegen weinig obstakels aan. En vandaaruit de beweging maken als er iets gedaan moet worden. Het doet me pijn als ik de verhalen van een cliënt hoor over hoe een zorgverlener continue haar eigen verhaal vertelt en haar eigen sores op tafel legt. Vergeet dat ze er is voor de ander.

Vanmorgen heb ik een zorgverleenster vervangen die de boel in een antroposofisch huishouden wel even zou gaan opruimen. Ze werkte vanuit haar perspectief en kon zich niet verplaatsen in wat de ander nodig heeft. Voor mij gaat het in eerste instantie om de aandacht met de cliënt en daarna komt het huishouden aanbod. Zij deed het andersom. Zij zou het in haar ogen chaotische huishouden wel eens reorganiseren. Ze had haar eigen huishoudster tegen een aantrekkelijk tarief ingeschakeld en die zou van boven naar benenden het huis in no time op orde hebben. Als je vanuit een bepaald perspectief kijkt kun je inderdaad zien dat dat huishouden een totale janboel is. Als je je verplaatst in de positie van de bewoners van dit huis met hun antroposofische achtergrond dan ga je ineens zien dat alles een functie heeft, dat alles wordt gedaan met een enorme zorg. Alles leeft. Niets wordt weggegegooid.

Ik word in dat huis met zijn bewoners en zachtheid, geraakt. Het straalt voor mij iets bijzonders uit. Liefde voor materie, liefde voor de mensen die er komen. Liefde voor datgene wat je met je handen kunt creëren aan schoonheid en daardoor betekenisgevend is. Het is toch heerlijk om daarin te mogen werken? Ik word zelf zacht en lief en geef dat aan de cliënt en zijn partner, die het beide verre van makkelijk hebben. En dan gaat zij praten over wat haar hoog zit. Ik luister. Ik leg mijn issues niet op tafel zodat ze daar opgelost worden. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd. Op deze manier ontstaat er een band en vertrouwen en ook bij de cliënt gebeurt er iets. In deze sfeer is er, ondanks de ziekte die er is, ontspannning en vreugde. Ik had de muziek die ik vrijdagavond in de Marekerk had gehoord op mijn pc staan. Eerst voorzichtig kijken hoe de client op de muziek reageerde. Positief. Hij opende beide ogen en keek mij lang en rustig aan. Ik heb de muziek laten aanstaan en galmende stemmen vulde de kamer. Zo mooi. Zijn vrouw kwam binnen en was blij verrast muziek te horen. Ze genoot er zichtbaar van. ‘Hier kom ik niet meer aan toe’ zei ze en ze ging zitten luisteren.

Ik vind het moeilijk te accepteren dat anderen, die kiezen om in de zorg te werken, zo weinig afstemmen op de ander. Als je in de zorg zit dan kun je toch bijna niet anders? Laat je eigen problemen buiten en ben volledig met je aandacht bij je cliënt en zijn partner. Als je al iets zou willen veranderen aan een situatie, dan is de makkelijkste manier om eerst met de cliënt mee te bewegen, van daaruit de verandering in te zetten en stap voor stap kijken wat mogelijk is. Als het goed gaat, ga je door. Zo eenvoudig is het. Ik vind het in ieder geval heel verrijkend om op deze manier, van echt in iemands wereld stappen, te werken. Of het nou een antroposofische, Islamitische of bijvoorbeeld een zakelijke wereld is. Ik zie hoe dingen anders gedaan worden dan dat ik het altijd doe en dat vind ik interessant. Ook is er op deze manier werkelijk contact met de cliënt. In dat contact gebeurt iets bijzonders dat niet met woorden is te bevatten. Vanmorgen biggelde er weer een traan over mijn wang bij het zien van een schittering in de ogen van de cliënt en zijn partner. Even in de tijdloosheid zonder zorgen…..

Google+